در دهه ی ۱۹۸۰ در کشور ساحل عاج، زنان بسیاری که به سختی گذران زندگی نموده و به زحمت مایحتاج زندگی خود را تامین می نمودند، با فروش سبزیجات در خیابان های آبیجان که بزرگترین شهر این کشور می باشد، درآمد ناچیزی به دست می آوردند. در این دوران اغلب دکه ای کوچک در میان […]
در دهه ی ۱۹۸۰ در کشور ساحل عاج، زنان بسیاری که به سختی گذران زندگی نموده و به زحمت مایحتاج زندگی خود را تامین می نمودند، با فروش سبزیجات در خیابان های آبیجان که بزرگترین شهر این کشور می باشد، درآمد ناچیزی به دست می آوردند. در این دوران اغلب دکه ای کوچک در میان ساختمان های خالی از سکنه و ناتمام در محله های فقیرنشین شهر دیده می شد و اگرچه مقامات شهر بارها بسیاری از این زنان را تهدید به برچیدن بساطشان نمودند، آنان به دلیل نیازمندی و شرایط زندگی شان مجبور به ادامه ی فعالیت در این شرایط ناامن بودند.
در سال ۱۹۹۳، همچنان که وضعیت کشور در نتیجه ی بحران های سیاسی ناشی از ناآرامی های عمیق، روز به روز بدتر می شد، چند تن از زنان دستفروش شهر آبیجان تصمیمی اقتصادی گرفتند و با دریافت کمک های مالی از شرکت اویکوکردیت، شرکتی تعاونی به نام کوکوویکو را ایجاد نمودند که در آن به خرید و فروش سبزیجات و میوه های تازه و ارائه ی آنها به بازار اقدام نمودند. این شرکت تعاونی در سال های بعدی، در حالی که کشور درگیر جنگ داخلی بود با استفاده از کمک های مالی شرکت اویکوکردیت، بازار جدیدی در آبیجان ایجاد نموده و از سال ۲۰۰۴ به عنوان یکی از شرکای تجاری اویکوکردیت محسوب می شود. در حقیقت، در شرایطی که هیچ یک از بانک ها و موسسات مالی حاضر به ارائه ی وام به این شرکت تعاونی نبودند، تنها شرکت اویکوکردیت بود که به عنوان سرمایه گذار اصلی به حمایت از آن و ۱۸۰ تن از اعضای آن ادامه داد. این بازار جدید در ۱۹ آوریل سال ۲۰۰۸ در آبیجان افتتاح شد و بیش از ۵۰۰۰ تاجر میوه از خرید و فروش محصولات و همچنین دیگر منافع آن بهره مند گردیدند.
» مترجم: فریبا ایمانی
