تعاون آنلاین – در حالی که در ۱۰ سال گذشته مهاجرت در داخل کشور به کمتر از یک سوم کاهش یافته اما این آمار به معنای افزایش مهاجرت معکوس و بهبود شرایط زندگی در مناطق روستایی برای حفظ جمعیت در این مناطق نیست.
در پنج سال گذشته چهار میلیون و ۷۰۹ هزار و ۱۴۹نفر در داخل کشور مهاجرت کرده اند که سهم مناطق شهری از آن ۸۴.۴ درصد و مقاصد روستایی ۱۵.۶ درصد است.
به گزارش خبرنگار اقتصادی ایرنا، در سال ۸۵ جمعیت مهاجران در کشور ۱۲میلیون و ۱۴۸هزار و ۱۵۰نفر بود که ۷۴.۱ مقصد شهری و ۲۵.۹ مقصد روستایی داشتند.
با توجه به آخرین نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵، جمعیت در معرض مهاجرت در این سال نسبت به سال ۱۳۸۵ حدود ۲.۶ برابر کاهش یافته است.
این در حالی است که در سال ۹۰ جمعیتی بالغ بر پنج میلیون و ۵۳۴ هزار و ۶۶۶ نفر در کشور مهاجرت کرده اند که مقصد ۷۷.۷ درصد آنان به مناطق شهری و ۲۲.۳ درصد به مناطق روستایی بوده است.
«سید ابوالفضل رضوی» معاون توسعه روستایی و مناطق محروم ریاست جمهوری پیشتر اعلام کرده بود، حدود ۳۳ هزار روستا و آبادی در کشور خالی از سکنه شده اند.
با اینکه برخی نهادها از آغاز مهاجرت معکوس در کشور خبر می دهند اما آمارها چنین شرایطی را تایید نمی کند به شکلی که از مجموع مهاجرت ها تنها ۱۵.۶درصد (۷۳۶هزار و ۲۵۳ نفر) به مقصد روستاها مهاجرت کرده اند.
به واقع می توان گفت، کاهش مهاجرت در سال ۹۵ ناشی از این است که جابجایی جمعیت در سال های گذشته رخ داده است به طوری که اکنون نزدیک به ۷۴ درصد از جمعیت کشور در مناطق شهری و تنها ۲۶درصد در مناطق روستایی کشور زندگی می کنند.
تعداد خانوارهای شهری در سال ۱۳۹۵ به طور تقریبی ۶ برابر خانوارهای روستایی است به طوری که ۱۸ میلیون و ۱۲۵هزار و ۴۸۸خانوار در مناطق شهری و ۶ میلیون و ۷۰ هزار و ۵۴۷ خانوار در مناطق روستایی زندگی می کنند.
این نسبت در سال ۱۳۵۵ چنان بود که سه میلیون و ۲۶۵ هزار و ۵۲۴ خانوار ساکن در مناطق شهری و سه میلیون و ۴۴۶ هزار و ۱۰۴ خانوار ساکن در مناطق روستایی بودند.
رشد جمعیت در مناطق روستایی کشور از سال ۱۳۷۰ منفی شد به شکلی که از ۱.۲۱ درصد طی سال های ۷۰ – ۱۳۶۵ به منفی ۰.۶۴ در دوره زمانی سال های ۷۵ -۱۳۷۰ رسید.
روند منفی رشد جمعیت مناطق روستایی همچنان ادامه داشت به نحوی که در سال های ۷۵ تا ۸۵ خورشیدی به منهای ۰.۴۴درصد، ۹۰ – ۱۳۸۵ به منهای ۰.۶۷ درصد و در سال ۹۵-۱۳۹۰ به منهای ۰.۷۳درصد رسید.
روند کاهشی رشد جمعیت در مناطق روستایی به طور عام به دلیل مهاجرت صورت گرفته و کمبود منابع آب و افزایش جمعیت مهمترین عامل مهاجرت از مناطق روستایی به شهری بوده است.
وقتی که میزان مهاجرت در سال ۹۵ را با سال ۸۵ مقایسه می کنیم، متوجه می شویم که این مهاجرت ها به طور عام در سال های گذشته صورت گرفته است و می توان اذعان داشت که دیگر جمعیتی در مناطق روستایی نمانده که سودای مهاجرت داشته باشد.
** سهم استان ها در مهاجرت
به گزاش ایرنا، استان تهران با ۲۰.۲ درصد در سال ۱۳۹۵بیشترین سهم را جذب مهاجران در میان استان ها داشته است و استان های خراسان رضوی با ۷.۳ درصد و اصفهان با ۶.۸ درصد در مرتبه های بعدی از استان تهران قرار دارند.
به عقیده کارشناسان، مقصد مهاجران به طور عام شهرهای بزرگ است تا بتوانند به شغلی دست یابند.
آمارها حکایت از آن دارند که بیش از ۱۰ میلیون نفر حاشیه نشین در شهرهای ایران زندگی می کنند؛ این افراد به طور عام از مناطق روستایی و شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ سفر کرده اند.
توسعه نامتوازن علت عمده مهاجرت از شهرهای کوچک و روستاها به شهرهای بزرگ است.
استان های ایلام با ۰.۷درصد، چهارمحال بختیاری با یک درصد و خراسان شمالی با ۱.۱ درصد کمترین سهم از کل جمعیت مهاجر را به خود تخصیص داده اند.
مهم ترین علت مهاجرت در ایران موضوع اشتغال است که مهاجران برای یافتن شغل و یا درآمد بیشتر به سوی شهرهای بزرگ رانده می شوند و به دلیل نبود فرصت های شغلی مناسب بیشتر این افراد در کارهای غیرمولد به کار مشغول می شوند.
