تعاون آنلاین – یک کارشناس حوزه کار معتقد است: متاسفانه در ایران نقش تشکل های کارگری در احقاق حقوق کارگران ناچیز است و به عبارتی قدرت چانه زنی ندارند.
‘حمید حاج اسماعیلی’روز یکشنبه افزود: در کشور تشکل های متعددی از انجمن های صنفی، شوراهای اسلامی کار و نمایندگان کارگری داریم اما متاسفانه در فضای کنونی،حضور آنها احساس نمی شود.
وی با بیان اینکه نمایندگان کارگری فقط برای سالی یکبار رفتن به سازمان بین المللی کار نیستند، افزود: وقتی آنها در چنین مجامع بزرگی حضور می یابند چه دستاوردی برای جامعه کارگری خواهند داشت؟
حاج اسماعیلی گفت: در صورتی که تشکل های قوی کارگری در کشور وجود داشت، می توانستند روی مسائل مختلف صنفی کارگران از جمله بیمه ،ایمنی، بهداشت کار، کارانه کارگران و بسیاری از موضوع های دیگر فعالیت داشته باشند.
وی با تاکید بر اینکه هم اکنون سازمان های کارگری مکانیسم نظارتی برای فعالیت های کارگری در کشورند، چانه زنی را ابزاری اساسی برای تشکل های کارگری دانست و گفت: وقتی تشکل ها چنین ابزاری نداشته باشند، همواره حقوق کارگران در بنگاه های اقتصادی تضییع می شود.
حاج اسماعیلی تاکید کرد، در صورتی که تشکیلات قوی در کشور داشتیم، می توانستیم تاثیرگذار باشیم .
به گفته این کارشناس حوزه کار، تشکل های کارگری باید ساختار صنفی دمکراتیک داشته باشد تا آسیب نبینند.
حاج اسماعیلی با بیان اینکه در دو دهه گذشته ما در زمینه فعالیت های کارگری دچار مشکل شده ایم، افزود: ساختارهای اقتصادی در ایران بدون تولید است، بنابراین در چنین ساختارهایی تشکل های مستقل کارگری بدرستی شکل نمی گیرد.
وی در ادامه اضافه کرد: با توجه به اینکه درآمدهای نفتی در دست دولت است،دولت تشکل ها را تعیین می کند و تشکل ها هم چون از مبنای تولیدی شکل نگرفته اند وابسته به دولت و به عبارتی منابع نفتی هستند.
حاج اسماعیلی درباره وقوع حادثه ای نظیر آتش سوزی ساختمان پلاسکو گفت: در این حادثه انگشت اتهام به طور عام به سوی دولت و نهادهای وابسته به کشور بود و کسی به این امر توجه نداشت که چرا تشکل های کارگری در چنین حوادثی حضور ندارند، در حالیکه چهار هزار کارگر در این مرکز کار می کردند.
وی افزود: نزدیک به ۱۵ میلیون نیروی کار در کشور داریم که حدود ۷۵ درصد آنها در بازار کار می کنند، ۲۵ درصد بیکار هم هیچ گونه تشکلی ندارند.
به گزارش ایرنا، حاج اسماعیلی گفت: به دلیل مرزبندی خاصی که تشکیلات کارگری پس از انقلاب با حزب توده داشتند، به مرور این جدایی با جریان های چپگرا بیشتر شد و همچنین ماهیت ذاتی متفاوت نهادهای کارگری با مکاتب سرمایه داری و لیبرالسیت، باعث شد سازمان های کارگری در ایران بیشتر دچار سردرگمی شوند.
وی افزود: در حال حاضر به دلیل نبود پشتوانه های نظری، کارگران برای ساختن و ترمیم نهادهای مرتبط با کارگران در کشور با مشکلات جدی درون سازمانی روبرو هستند.
کارشناس حوزه کار در پایان تاکید کرد، سازمان های قوی کارگری باید در کشور ایجاد شود. متاسفانه همواره نهادهای دولتی را زیر سئوال می بریم اما این پرسش وجود دارد که این تشکل ها برای ارتقای خود چه کاری انجام داده اند.
